Na een werkdag een wandeling maken met onze jonge hond, werkt meestal rustgevend en ontspannend.. Tijdens een van die wandelingen liep ik door de dorpskern van een Limburgs gehucht, toen ik zag dat een aantal jongemannen naar onze pup wezen. Waarschijnlijk konden zij de aantrekkingskracht van de pup niet weerstaan, waren mijn eerste gedachten. In het begin genoot de pup van de aandacht van voorbijlopende passanten. Echter in een fractie van een seconde zag ik hoe de eerder genoemde jongens de hond totaal onverwacht en ongevraagd om de nek vlogen. Dit is voor een hond een zeer dominante handeling. Zij wilden blijkbaar een selfie met de hond maken. Zijn staart ging omlaag, zijn oren plat langs zijn hoofd. Ik kende die waarschuwingssignalen. Dit gaat mis dacht ik. Stel je nu eens voor dat mijn hond aanvalt, wat dan….

De bezitter van een hond is aansprakelijk voor de door het dier aangerichte schade. Dit betreft een risicoaansprakelijkheid. De aansprakelijkheid is gelegen in het gevaar dat schuilt in de eigen energie van het dier en het daarin opgesloten onberekenbare element.

Meestal is er dekking onder een WA-verzekering. De verzekeraar zal de aansprakelijkstelling in behandeling nemen waarbij ook wordt gekeken naar eventuele eigen schuld. Van eigen schuld is sprake wanneer de schade mede een gevolg is van een omstandigheid die aan de benadeelde kan worden toegerekend. Dat is, volgens de Hoge Raad, afhankelijk van de omstandigheden van het geval. Om een voorbeeld te noemen: bij een dierenopvang werd een zeer uitdrukkelijke waarschuwing, om een hondenkennel niet in te gaan, genegeerd. Dit leverde eigen schuld op, waardoor de vergoedingsplicht geheel kwam te vervallen.

Om het verhaal af te maken, onze pup genoot van de aandacht én de selfie, ik daarentegen … ik kom in mijn praktijk natuurlijk alleen de zaken tegen waarin het verkeerd afloopt.